حس می کنم خود را همیشه در هوایت
پر می زنم با گریه در صحن و سرایت

پر می زنم گاهی به سقاخانه ، گاهی_
هم می نشینم در رواق دلربایت

حال و هوایت می کشاند مرغ دل را
لحظه به لحظه سمت آب و دانه هایت

اینجا فقط دارالشفای عاشقان نیست
عالم شفا می گیرد اینجا از دعایت

پیچیده در موسیقی نقاره ها " عشق "
 پیچیده در پژواک آن موج صدایت

گفتی سه جا قطعا میایی تو سراغم
افتاده جای فرش ، چشمم زیر پایت

وقتی که رود اشک ها جاریست یعنی
داری نگاهم می کنی تو با رضایت

قربان لطفت ، آفتاب مهربانم!
تنها نه من ، ذرات عالم جان فدایت

من دوستت دارم رضا جان تا همیشه
من دوستت دارم رضاجان بی نهایت
#

ای کاش می شد تا مرا هم از سر لطف
روزی بخوانی شاعرت ... یانه!..گدایت...