شهادت حضرت علی اکبر (ع)

نانجیبان تیشه بر نخل نبی آخر زدند
آتشی بر قلب شاهنشاه بی لشکر زدند

داشتند از حیدر کرار بر دل کینه ای
عقده هارا با دَمِ خنجر سر ِ اکبر زدند

لحظه ای آمد ملک هم در غمش خون گریه کرد
من بمیرم گفت نامش را علی، بدتر زدند

بس نبود انگار تیر و خنجر و زخم زبان
نیزه هاشان را بر آن زخمی ترین پیکر زدند

زخم پهلو، زخم سینه، زخم صورت یک طرف
سنگ های صیقلی را یک به یک برسر زدند

زخم ها در پیکرش از حد گذشت ای وای من
بس که خنجر را به جای خنجر دیگر زدند

راه را گم کرد عقاب ُ می دوید با اضطراب
شیر زخمی را تمامِ اهل آن لشگر زدند

گفت لیلا در میان راه هربار، اکبرم!!
نانجیبان کعبه نی بر مادرش بیشتر زدند

در میان راه دختر بچه ای میگفت علی
چشم تو روشن که سیلی بر رخ خواهر زدند


رامین برومند(زائر)