قاسم بن الحسن



شیرین تر از عسل را نوشیده جان فداکرد

آماده خود برای دیدار مصطفی کرد



این نوجوان فراتر بود از تمام مردان

اندر مصاف دشمن شوری دگر بپا کرد



قاسم که بچه شیر،شیر جمل حسن بود

گردان خصم شامی با مرگ آشنا کرد



بر تن زره نبودش جنگید بی محابا

حتی قلوب دشمن بر خویش مبتلا کرد



آه از دمی که از زین روی زمین بیفتاد

از زیر سم اسبان نالان عمو صدا کرد



وقتی عمو بیامد قاسم بدون جان بود

جسم لهیده اش را با اشک جا بجا کرد



با ناله اش کنار قاسم حسین مظلوم

سرتاسر حرم را غرق غم وعزا کرد



زینب دوباره آمد بر یاری برادر

مانند داغ اکبر او ختم ماجرا کرد



شعر:اسماعیل تقوایی