زیر پای لشکری از تیرها و نیزه ها
بارها برداشته خورشید زخم و ماه، زخم
مانده در تاریخ ننگ آمیز کوفه،پیکرِ
میهمانی باهزارو نهصد وپنجاه ،زخم
بغضها راه نفس را سخت میگیرد اگر
سینه ای را کرده باشد شعله های آه،زخم
پای خسته، در میان بند،فکرش رابکن
حال با خار مغیلان هم شود همراه،زخم
این خمیده راه رفتنها دلیلش منطقی ست
گاه بادردش قدی را میکند کوتاه،زخم
میبرد شب روی دستانش سر خورشید را
در فلق جا میگذارد پیکر خورشید را
یک بیابان زخم در راهست وباخود میکشد
روی خارستانی از غم دختر خورشید را
کاروان خسته ای بر شانه هایش میبرد
بار سنگین قیام باور خورشید را
سنگهای جهل کوفه کی تحمل میکند؟
روی بام نی طلوع دیگر خورشید را
حلقه ی زنجیرهاشان هم ندارد قدرتی
تا ببندد دست اعجاز آور خورشید را
شام از یادش نخواهد برد حتی لحظه ای
تیغ رعدآسای لحن خواهر خورشید را
- جمعه
- 6
- مهر
- 1397
- ساعت
- 12:49
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
عالیه رجبی
ارسال دیدگاه