در منزلگاه عذیب چهار اسب سوار به کاروان حسینی رسیدند،آن چهار نفر عمربن خالد صیداوی و غلامش سعد،مجمع بن عبداللّه مذحجی،و نافع بن هلال بودند.یک راهنما نیز به نام طرماح بن عدی طائی،آنها را همراهی می کرد.

راهنما این شعر را با خود زمزمه می نمود:

[یا ناقتی لا تذعري من زجري_و شمّري قبل طلوع فجر_بخیر رکبان و خیر سفر_حتی تحلي بکریم النجر_الماجد الحر رحیب الصدر_أتی به لله لخیر امر_ثمت أبقاه بقاء الدهر]

وقتی به امام حسین(ع)رسیدند این ابیات را خواندند.

حضرت فرمود:

"آری به خدا سوگند!امیدوارم آن چه خدا برای ما اراده کرده است خیر باشد".امام اوضاع مردم کوفه را از آنها پرسید.آنها گفتند:به اشراف کوفه رشوه زیادی داده و آنها را خریده اند و باقی مردم دلشان با توست اما شمشیرهایشان بر علیه تو.خبر شهادت،قیس بن مسهر صیداوی را هم به حضرت دادند.حضرت آیه:

[فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر و ما بدّلوا تبدیلا]را تلاوت کرد و این گونه دعا نمود:

[اللّهم اجعل لنا و لهم الجنة و اجمع بیننا و بینهم فی مستقر من رحمتک و رغائب مذخور ثوابک].

طرماح،به حضرت عرض کرد:پیش از این که از کوفه خارج شوم عده زیادی را دیدم که در یک جا جمع شده بودند،پرسیدم این ها کیستند؟،گفتند این ها را برای تبلیغ و نشان دادن به مردم این جا جمع کرده اند که می خواهند به جنگ حسین(ع)بروند،تو را به خدا به آن جا نرو،من کسی را نمی بینم که بخواهد به تو بپیوندد.اگر برای جنگیدن با تو و اصحابت غیر از تعدادی که دیدم وجود نداشته باشد برای کشتن همه شما کافی است.

مقتل مقرم،ص۲۲۷

مقتل خوارزمی،ج۱،ص۲۳

نفس المهموم،ص۱۵۳