امام حسین(ع)در ذات عرق به،بشربن غالب،برخورد و از او اوضاع و احوال و شرایط مردم کوفه را پرسید.او عرض کرد:
شمشیرها به نفع بنی امیه است و دل ها به نفع تو.امام فرمود:"درست است".
ریاشی،درباره امام و یارانش که در مسیر کوفه دیده بود می گوید:
پس از این که اعمال حج را به پایان بردم، خودم به تنهایی و بدون راهنما حرکت کردم تا به کوفه باز گردم.در بین راه چشمم به خیمه ها و چادرهایی افتاد،به سوی آنها رفتم.سؤال کردم این خیمه ها از آن کیست؟گفتند:برای حسین فرزند علی و فاطمه(س)است.
رفتم به محضر امام،کنار ورودی چادر به چوبی تکیه داده بود،نوشته ای در دستش بود و آن را می خواند،عرض کردم:
ای پسر رسول خدا!پدر و مادرم به فدایت!چه چیز باعث شده در این بیابان بی آب و علف چادر بزنید؟
حضرت فرمود:
"از بیم کوفیان این جا هستیم.این دعوت نامه های آنهاست اما مرا به قتل خواهند رساند.وقتی مرا بکشند و هر کاری از دستشان برآید انجام دهند،خدا کسی را بر آنها مسلّط خواهد کرد که دستش به خونشان آلوده خواهد شد.آن قدر ذلیل خواهند شد که پست تر از پارچه زنان در ایام عادت به چشم بیایند".
مقتل مقرم،ص۲۱۲
فروع ابن مفلح،ج۲،ص۲۱۶
مثیرالاحزان،ص۲۱
البدایه،ج۸،ص۱۶۹
- جمعه
- 13
- مهر
- 1397
- ساعت
- 12:42
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه