هيچ حادثه و موقعيتى آن حضرت را از عبادت خالصانه باز نمى داشت، حتى در دوران زندان هم بيش از پيش به عبادت و راز و نياز با خداوند مى پرداخت. محمدبن اسماعيل مى گويد:
«او (امام حسن عسكرى عليه السلام) در زندان بود... روز را روزه مى گرفت و همه شب را به عبادت مى گذراند (و در اين حالت) نه حرف مى زد و نه به غير عبادت مشغول مى شد. »
چگونگى عبادت و راز و نياز آن حضرت با خداوند، طورى بود كه ديگران را نيز به ياد خدا مى انداخت و گاه موجب هدايت افراد گمراه مى شد. آنگاه كه آن حضرت در زندان صالح بن وصيف بود، گروهى از بنى عباس با صالح بن وصيف ملاقات كردند و از او خواستند تا بر امام بيشتر سخت بگيرد. او گفت:
«دو نفر از بدترين آدم‌ها را برگزيدم و براى اذيت و آزار
او به زندان فرستادم ولى آن دو در اثر معاشرت با او، دگرگون شده اند و خود از نمازگزاران و روزه گيران شده اند. »
صالح بن وصيف آن دو را فراخواند و از آنها پرسيد:
«واى بر شما، در مورد اين مرد چه نظرى داريد؟ »
گفتند: «ما چه بگوييم در مورد كسى كه روزها روزه است و همه شب به عبادت مى ايستد و به غير عبادت سخن نمى گويد و چون بر ما نظرى افكند، ما را لرزه گيرد و كنترل خود را از دست مى دهيم.
منبع
ره توشه عتبات صفحه ٤٣٤
- چهارشنبه
- 2
- آبان
- 1397
- ساعت
- 18:50
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه