سيد ابوالحسن در ۱۲۸۴ ه. ق. در روستاى كوچك «مديسه» از توابع «لنجان» استان اصفهان ديده به جهان گشود. پس از اتمام دوره ابتدايى، وارد حوزه علميه اصفهان گرديد و از محضر بزرگانى چون: آيةاللَّه محمد ابراهيم كلباسى، حكيم قشقايى، سيد محمد باقر درچه اى، و چهارسوقى بهره مند گرديد. در ۲۴ سالگى براى كسب سطوح عالى حوزه به نجف اشرف هجرت كرد و در درس حضرات آيات: آخوند خراسانى، سيد محمدكاظم يزدى و ميرزا حسن شيرازى شركت جست. سه سال هم در كربلا و سامرا به سر برد. 

در ۱۳۵۵ ه. ق. پس از فوت آيت اللَّه نائينى مرجعيت دينى و زعامت حوزه را برعهده گرفت. سيد ابوالحسن اصفهانى تنها يك فقيه نبود، بلكه خصوصيات اخلاقى از او مرجعى عارف ساخته بود. از بارزترين خصوصيات او گذشت بود. به عنوان نمونه 

ص: ۱۰۰ 

در ۱۳۴۹ ه. ق. شخصى كه كينه خصوصى با ايشان داشت، فرزند برومندش سيد محمدحسن را در صف نماز جماعت به قتل رساند. قاتل پس از ارتكاب جرم دستگير و زندانى شد. خبر به ايشان رسيد، فوراً شخصى را به عنوان نماينده خود به دادگسترى فرستاد تا اسباب آزادى قاتل فرزندش را فراهم كند. از خصوصيات ديگر او ساده زيستى بود. يكى از علما در اين باره نقل مى كند: 

«از كوچه اى كه خرابه اى در آن قرار داشت، به همراه آيت اللَّه اصفهانى مى گذشتم، ايشان به من فرمود: من با خانواده‌ام پانزده روز در اين خرابه ساكن بوديم، چون صاحبخانه ما به من گفته بود كه ديگر راضى نيست در خانه اش باشيم، به ناچار آنجا را تخليه و به اين خرابه منتقل شديم تا اينكه خانه ديگرى اجاره كرديم. » 

سيد ابوالحسن اصفهانى نسبت به مال و اموال دنيا بى اعتنا بود و با وجود اينكه خودش نياز داشت به فقرا كمك مى كرد. آيت اللَّه محمدتقى شيرازى كه از وضعيت آيت اللَّه اصفهانى آگاه شد ۵۰۰ ليره طلا برايش فرستاد تا براى خود منزلى تهيه كند. 

آيت اللَّه اصفهانى آن مبلغ را به نانوايان شهر داد تا براى تهيدستان و طلاب نان بپزند. 

آيت اللَّه ابوالحسن اصفهانى در شب ۹/ ذى الحجه/ ۱۳۶۵ در سن ۸۱ سالگى دار فانى را وداع گفت. پس از تشييع، او را در صحن مطهر امام على علیه السلام در روبروی ایوان طلا  به خاك سپردند. 

 منابع

ره توشه عتبات به نقل از

 گلشن ابرار، ج ۲، صص ۵۸۹- ۵۸۵