مجلسى با ذكر سند از حماد بن زيد حارثى روايت كرده كه گفت: نزد جعفر بن محمد (ع) بودم و كوفيان در آن خانه ازدحام كرده بودند. مردى از آن ميان پرسيد: اى فرزند رسول خدا! من از مسجد فاصله زيادى دارم و نمى توانم در آن نماز بخوانم. فرزند پيامبر فرمودند: به آن جا برو، اگر مردم بدانند كه مسجد كوفه چه فضيلتى دارد حتّى با كشيدن خود بر روى زمين به آن جا مى روند. مرد گفت: من به كارى اشتغال دارم. امام صادق (ع) فرمود: به آن جا برو و تا حدّ امكان آن را ترك مكن و سمت راست مسجد را كه پس از ابواب كندة قرار دارد و مقام ابراهيم (ع) است، زيارت كن و كنار ركن پنجم مقام جبرئيل است. به خدا سوگند، اگر مردم آنچه را من درباره مسجد كوفه مى دانم، مى دانستند، در آن جا ازدحام مى كردند.

در كتاب امالى و بحار الأنوار به صورت مسند از امام  

صادق (ع) نقل شده كه فرمود: 

مردى در مسجد كوفه به حضور حضرت على (ع) رسيد و گفت: سلام بر تو اى امير مؤمنان و رحمت و بركات خدا بر تو باد! حضرت على (ع) جواب سلام او را داد. مرد گفت: فدايت شوم! مى خواهم به مسجد الاقصى بروم و به منظور عرض سلام و خداحافظى به خدمت شما رسيدم. حضرت فرمود: از اين سفر چه مى خواهى؟ گفت: 

فدايت شوم! طالب فضيلت هستم. حضرت فرمود: وسايل سفرت را بفروش و توشه ات را مصرف كن، و در اين مسجد نماز بخوان زيرا اقامه نماز واجب در مسجد كوفه، معادل يك حج و به جا آوردن نماز مستحبى، برابر يك عمره مقبوله است و بركات آن تا دوازه ميل اطراف مسجد گسترده است.

منبع

تاريخ كوفه/ ترجمه سعيد راد رحيمى، ص: 34