تا شامل عنایت یارم، دعا شوم
غفلت کنم اگر سرِ مویی، فنا شوم
دل هر چه صافتر شود از دودۀ گناه
من زودتر ملازمِ آن با صفا شوم
چشمِ نجیبِ یار نگاهم که میکند
احساس میکنم، چقدَر با حیا شوم
خوب است بارِ رفتنِ خود را سبک کنم
وقت است از اسارتِ دنیا رها شوم
همراه با امام زمان مویه سَر دهم
همدرد با تمامیِ آل عبا شوم
این روزها شدیدتر از هر زمانه ای
با ناحیه، به وقتِ سحر همنوا شوم
آنجا که صحبت از عطش و نیزه میکند
جا دارد از دهانِ پر از خون فدا شوم
در زیر نور ماه، نگین برق میزند
از ساربان بپرس که گریان چرا شوم
اینها مصائبیست که هر صبح و هر مساء
گِریَد بر آن امام و من از او جدا شوم
ما را برای یاریِ او آفریده اند
پس کی به سبکِ زندگی اَش آشنا شوم
دارد زمان یاریِ من دیر میشود
آقا بیا که همسفر کربلا شوم
- چهارشنبه
- 9
- آبان
- 1397
- ساعت
- 19:4
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمود ژولیده
ارسال دیدگاه