ای حرمت امن ترین تکیه گاه
صحن تو مأوای منِ بی پناه
چشمه ی خورشید جهان منی
تو همه امید جهان منی
ای کرمت اخر بخشندگی
گنبد تو اوج درخشندگی
سائلم و دست به دامان تو
چشم من و لطف فراوان تو
دل که جدا شد ز تو مخروب شد
حال دلم در حرمت خوب شد
یک نظرت زندگی ام را بس است
هر که گدایت نشده بی کس است
رو نزنم جز تو برِ هیچ کس
جان جوادت تو به فریاد رس
از سر ما کم نشود سایه ات
مهر تو سرمایه ی همسایه ات
خنده بزن تا که بخندد خدا
گر تو پسندی بپسندد خدا
پنجره فولاد تو دارلشفا
از لب زوار تو ریزد دعا
هر چه که از دوست رسد رحمت است
دست تو بخشنده ی بی منت است
نام تو دلگرمی بیچاره ها
بسته به چشمان تو نقاره ها
حضرت سلطان به پناه امدم
سوخته دل روی سیاه امدم
دست تهی چشم پر اب امدم
خسته و با حال خراب امدم
- چهارشنبه
- 16
- آبان
- 1397
- ساعت
- 13:12
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسن کردی
ارسال دیدگاه