بَر جانَماز، وقتِ دُعای شَبانه ها
تازه شَوَند دردِ هَمه تازیانه ها
چون اَشک روی گونه ی مَن غَلت می خورَد
از زَخمِ صورتم کِشد آتَش زَبانه ها
از من دُعا به یک یکِ هَمسایه ها رِسید
شُد ناسِزا نَصیبم از آمینِ خانه ها
من نانِ خُشک و آب سَرِ سُفره می نَهَم
پُر می کند خَلیفه ی غاصِب خَزانه ها
من خَرج گَشته ام به خُدا دَر رَهِ علی
با اِستناد کردنِ بَر این نِشانه ها؛
روی کَبود و موی سِفید و قَدِ هِلال
هستند اوجِ روضه ی مَن دَر تَرانه ها
بَر رَنگ زیرِ چَشمِ تَرَم غِبطه می خورند
تا روزِ حَشر رَنگِ هَمه سُرمه دانه ها
فِضِّه به موی زِینبِ مَن شانه می زَنَد!
کاری که بَر نَیایَد از این کِتف و شانه ها
- چهارشنبه
- 26
- دی
- 1397
- ساعت
- 21:23
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا رسول زاده
ارسال دیدگاه