فصل پاییز شده ، برگِ ستم می ریزد
بین دیوار و دری ... یاس بهم می ریزد
در غمت واژه کم آورده و جایِ شبنم
جوهرِ خونِ دلِ از چشمِ قلم می ریزد
چه به روزِ یل والای عرب آمده که
پشت هم درد، از آن قامت خم می ریزد؟!
روضه یِ فاطمه را چون به زبان می آرند
ماتم، از سر درِ ایوانِ حرم می ریزد
گر شود کلّ جهان چشم و ببارد زِ غمت
باز شرمنده که از داغ تو کم می ریزد
خونِ اولاد تو را دشمنِ بدخواه علی
یا به شمشیر جفا یا که به سَم می ریزد
چند قرنی است که از دیده یِ خورشید فقط
سیلِ اشک است که در کوچه ی غم می ریزد
سخن از کوچه و دریای غمش آمد و باز
به دل سوختگان موج اَلـَم می ریزد
پس دعا کن نکشد فاطمه آه.. از ته دل
که به آهش به جهان...خاک عدم می ریزد
- شنبه
- 29
- دی
- 1397
- ساعت
- 9:55
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
منصوره محمدی مزینان
ارسال دیدگاه