اشعار شهادت حضرت زینب(س)،(بود زینب را دو مه سیما پسر)

2490

بود زینب را دو مه سیما پسر

کز فروزان چهر هر یک چون قمر

هر دو از رخشندگی بدری تمام

وز دو گیسو لیلهٴقدری تمام

شد به سوی خیمه بانو با شتاب

با دلی پر آتش و چشمی پر آب

با سرشک افشاند گرد از مویشان

شانه زد بر عنبرین گیسویشان

هر دو را بر بست تیغی بر میان

و آن گه ایشان را بسان ارمغان

نزد شه آورد و بوسیدش قدم

گفت کای شاهنشه گردون خَدم

تو سلیمان و من آن مور ضعیف

واین دو فرزند من آن ران نحیف

تحفهٴاین مور اگر ناقابل است

مشکن اش دل زآن که او را هم دل است

تحفهٴناقابلش را کن قبول

تا نگردد مور هم از غم ملول

آن قدر افشاند سیلاب از دو عین

تا مرخص کرد ایشان را حسین

مادر آنان را چو جان در بر گرفت

وز دهان شان توشه با لب بر گرفت

گفت ای قربانتان جان و تنم

وی ضیاء دیده های روشنم

رو ز جان سازید قربان حسین

تا که گردم سر فراز عالمین

هر دو را با داغ و سوز و اشک و آه

شاه دین آوردی اندر خیمه گاه

بر زنان شور و قیامت در گرفت

هر زنی یک طفل را در بر گرفت

هر زنی آمد پی دیدارشان

بوسه زد بر چهرهٴخون بارشان

غیر زینب کز حرم نامد برون

بلکه اشکش هم نزد سر از جبون

تا برادر را نیفتد در خیال

که ز غم زینب شده افسرده حال