گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
من پیر در بهار جوانی شدم که چرخ
بر پیری و جوانی من گریه می‌کند
از هر نفس که می‌کشم آید شمیم مرگ
گویی به زندگانی من گریه می‌کند
گر مرگ، روزی آید و مهمان من شود
مهمان به میزبانی من گریه می‌کند
پژمرده چون گلم که به هر گوشه بلبلی
بر روی ارغوانی من گریه می‌کند
نخل مدینه شاهد مظلومی من است
بر قامت کمانی من گریه می‌کند
من آشکار گریه نکردم ولی علی
بر گریۀ نهانى من گریه مى‌کند
از درد شانه، شانه نشد موى دخترم
او هم به ناتوانى من گریه مى‌کند
دیگر حسین را نتوانم به بر گرفت
این گل به باغبانى من گریه مى‌کند...
- چهارشنبه
- 3
- بهمن
- 1397
- ساعت
- 11:24
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
سید محمد رستگار
ارسال دیدگاه