«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ أَهْلِک أَعْدَاءَهُمْ». [1]

«یا فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ یا بِنْتَ مُحَمَّدٍ یا قُرَّةَ عَینِ الرَّسُولِ یا سَیدَتَنَا وَ مَوْلاتَنَا إِنَّا تَوَجَّهْنَا وَ اسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِک إِلَى اللَّهِ وَ قَدَّمْنَاک بَینَ یدَی حَاجَاتِنَا یا وَجِیهَةً عِنْدَ اللَّهِ اشْفَعِی لَنَا عِنْدَ اللَّهِ». [2]حضرت دست امام مجتبی (ع) را گرفته بود. دومی تو کوچه های باریک بنی هاشم راه را بر ایشان بست و گفت: کجا بودی؟ پیش ابوبکر چه می کردی؟ حضرت گفت: قباله فدک را گرفتم. گفت: قباله رو بده. دست نامحرم با صورت ناموس خدا آشنا شد. مرحوم مفید نقل می کند چنان سیلی زد که گوشواره فاطمه (س) شکست و حضرت روی زمین افتاد. دورش را گرفتند.

بی بی فاطمه (س) ، محسنش را در کوچه از دست داد. برای امیرالمؤمنین (ع) خبر آوردند که علی جان چرا نشسته ای؟ «اللهم و صلعلى السیدة الجلیلة و الکریمة الجمیلة و الفضیلة النبیلة ذات المدة القلیلة و الأحزان الطویلة المدفونة سرا».[3] یک دسته می گویند افرادی وارد خانه شدند و صدا زدند:«یا ابْنَ أَبِی طَالِبٍ عَلَیک السَّلَامُ اشْتَمَلْتَ شَمْلَةَ الْجَنِینِ».[4]پسر ابی طالب چرا زانو بغل کردی؟ یک دسته دیگر می گویند: خانم دختر پیغمبر (ص) است. خانم وقار علی (ع) را ملاحظه می کند. بعد از آن ماجرا فاطمه (س) خانه نشین شد و بیرون نیامد. نمی توانست بیرون بیاید. زن را جلوی چشم شوهر نمی زنند. علی 25 سال مثل کسانی که استخوان در گلویشان بماند، ریگ به چشمشان برود، در خانه ماند. سال ها گذشته، در شام مجلسی سیاسی برگزار شد. رجال سیاسی هستند. امام حسن (ع) هم هست. هر که پا می شود صحبت می کند. یک مرتبه دیدند مغیره پا شد که صحبت کند. امام حسن (ع) داد زد: «اما انت یا مغیره ضربت امی» مغیره تو بنشین. تو مادرم را زدی.

زنها گفتند ما می خواهیم از خانم عیادت بکنیم. می گویند: حال فاطمه (س) وخیم بود. زن ها آمدند و دیدند خانم دستمالی بر سر بسته. گفتند: ما رویمان نمی شود با خانم احوال پرسی کنیم. ام سلمه صدا زد: «سیدتی کیف اصبحتی». خانم جان حالت چطور است؟ گفت: دیگر مپرس از من و از زندگانی ام ...

ـــــــــــــــــــــــــــــ

[1]. الکافی، شیخ کلینی، ج2، ص583،باب دعوات موجزات لجمیع الحوائج للدنیا...، ص577.

[2].مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، ج1، ص108،دوم دعاى توسل ..... ص 108.

[3].جنةالأمان،تقى الدین ابراهیم بن على کفعمى ، ج1، ص718.

[4]. بحارالأنوار، مجلسی، ج29، ص234.