غزل پیوسته فاطمیه



حال تو مثل کبوترهای بی بال و پر است
خنده هایت فاطمه! آرام جان حیدر است

بون نان در خانه پیچیده ست، پس شکر خدا
حال تو از روزهای قبل قدری بهتر است

خانه را جارو زدی. ..از بسترت برخاستی
از نگاهت می توان فهمید روز آخر است

این لباسی را که می بافی برای محسنت
آخرش هم قسمت او نیست، سهم اصغر است

می روم در کوچه ها، قنفز میان کوچه هاست
می روم مسجد مغیره در کنار منبر است

ای ستون خانه ی من ، حرفی از رفتن مزن
بی تو حالم مثل یک فرمانده ی بی لشکر است

این نمک نشناس ها آتش مهیا کرده اند
بی خبر از اینکه اینجا خانه ی پیغمبر است

موی زینب مثل حال حیدرت آشفته است
فاطمه! این حال و روز خانه ی بی مادر است

از همان روزی که آتش بوسه از بالت گرفت
جای بال زخمی و خاکی تو روی در است

چند ماهی می شود ، حیدر شده خانه نشین
چند ماهی می شود زهرا میان بستر است

دست هایی را که می بوسید پیغمبر شکست
راستی زینب چه حالی داشت وقتی در شکست

دست در دست حسن می رفت زهرا ، ناگهان...
روی خاک افتاد قرآن...سوره ی کوثر شکست

دست های بسته ی مولا گواهی می دهد
بارها بعد از پیمبر حرمت حیدر شکست

یک مَلَک ای کاش چشمان حسن را می گرفت
لحظه ای که بی هوا بال و پر مادر شکست

نیمه های شب زمان غسل زهرا بود که
بعد چندین ماه بغض فاتح خیبر شکست

سال های بعد عصر روز عاشورا که شد
پیش چشم مادرش گهواره ی اصغر شکست


چوب محمل حال زینب را فقط فهمید بود...
راستی زینب چه حالی داشت وقتی "سر"شکست