#حضرت_زهرا_شهادت

آنکه آتش به در بیت ولا زد بد زد
شرر اینگار که بر ارض و سما زد بد زد

یک زن حامله در پشت در و یک نامرد
به دلش بغض علی بود که تا زد بد زد

مادر افتاد زپا و پسرش رفت ز دست
بی حیایی که به در ضربه پا زد بد زد

فضه آمد به برش گفت به زهرا چه شده
نفس اینقدر فقط داشت صدا زد بد زد

قنفذ همدست مغیره شد و پیش پدرم
تازیانه به تن مادر ما زد بد زد

به سر و صورت و بر شانه و دست و بازو
بی مهابا زده و بر همه جا زد بد زد

به کسی واقعه کوچه نگفتم اما
آنکه سیلی به رخ مادر ما زد بد زد

مادرم فاطمه ان لحظه سرش پایین بود
بی هوا مادر ما را بخدا زد بد زد

گوشواره به زمین ریخت عجب دستی داشت
سیلی هر چند که از روی عبا زد بد زد

همه عمر همه سوز دل من این است
از چه پیش پسرش فاطمه را زد بد زد

دختری گوشه ویرانه به بابا میگفت
ای پدر کی به لبت چوب جفا زد بد زد

بین این شهر که دیگر خبر از مردی نیست
زجر نامرد چه مردانه مرا زد بد زد

هر کجا از غم تو ناله زدم من بابا
عوض من همه قافله را زد بد زد

هر کسی کرد نگه روی مرا گفت که زجر
سیلی بر صورت این طفل چرا زد بد زد