دری که بیت شریف خدا بُود صدفش
فزونتر است ز هر در عزت و شرفش
علیست آن در اعلای عالم ملکوت
که کعبه شد بهمه فخر آخرین صدفش
زهی خلف که ملائک بپاس حرمت او
شدند مایل تعظیم و سجدۀ سلفش
فدای سایۀ آن ماه روی طوبا قد
که مهر عرش شرف آرمید در کنفش
چو دست صاحب معراج شد بر او اورنگ
ز حق شد آیۀ اکملت دیهیم شرفش
بهشت را نبود جلوه بی جمال علی
رواست غبطه کند گر بهشت بر نجفش
ز لطف شاه ولایت بحش باشد شاد
کسی که عید غدیر است در جهان شعفش
ایاغ جنت ازآن بر کَفَش شود موکول
که سر بپای پیمبر نهاد جان بکفش
مرا بهشت رضای شهی بود که بعمر
بجز رضای خدای جهان نشد هدفش
چو شعر « ناصر» شیدا بمدح آل عباست
از آن بقیمت دُرَّست شعر چون خزفش
- سه شنبه
- 23
- بهمن
- 1397
- ساعت
- 11:42
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مرحوم ناصر اردبیلی
ارسال دیدگاه