قسم به گریه ی صاحب عزایِ اُمِّ بَنین

من آفریده شدم با دعای اُمِّ بَنین

قسم به کعبه که از کعبه حُرمتم بیش است

چنان که سوختم از ماجرایِ اُمِّ بَنین

پس از ظهور اگر آمدم مدینه رفیق

قرارمان دَمِ ایوان طلایِ اُمِّ بَنین

به جانِ دستِ قلم،در جزا نمی سوزد

دلی که سوخت در نینوایِ اُمِّ بَنین

مکان گریه برای حسین اگر حرم است

مگو بقیع، بگو کربلایِ اُمِّ بَنین

شبیه مشک اباالفضل می چکد اشکم

به پای غربتِ بی انتهایِ اُمِّ بَنین

اگر چه دست ندارد به تن،ز راه کرم

گرفته دستِ مرا،مرتضایِ اُمِّ بَنین

به یادِ چادر زهراست،بالِ شان خاکی

کبوترانِ حریمِ هوایِ اُمِّ بَنین

*می اومد پشت بقیع می نشست،مدینه ای ها می اومدن،کربلایی ها می اومدن،دورِ اُمُّ البَنین حلقه می زدند،شروع می کرد روضه خواندن،یه جمله اُمُّ البَنین می گفت،زینب گریه می کرد،یه جمله زینب می گفت، اُمُّ البَنین گریه می کرد،اما اونی که اون وسط روضه رو به هم می ریخت ناله زدن های سکینه بود،ناله می زد،ناله می زد،می گفت: اُمُّ البَنین منو حلال کن، من مشک رو دادم دستِ عباست*

نخورد آب زمانی که روضه می خوانده

گرفته بوده یقیناً صدایِ اُمِّ بَنین

"محمّدقاسمی"

تو زیبا شدی،کوه و دریا شدی

یه باغی پُر از عطرِ گُل ها شدی

یه همدم تو غم ها برایِ علی

یه زهرا ترین بعدِ زهرا شدی

تو موندی کنار علی یک تنه

تو گفتی که زهرا پناهه منه

نذاشتی علی بهت بگه فاطمه

نذاشتی که زینب دلش بشکنه

*اصرار کرد،علی جان! دیگه منو فاطمه صدا نزن...چرا؟ چون هر وقت میگی:فاطمه! این بچه ها زانوهاشون رو بغل می گیرند،یاد مادرشون می افتند...*

نخِ چادُرت دلبری میکنه

تو رو فاطمه یاوری میکنه

واسه بچه هاش مادری کَردیُ

برا بچه هات مادری میکنه

چقدر مثل زهرا شده شوکتت

چقدر مثل زهرا شده غیرتت

ان شاءالله نشه دست و بازوت کبود

ان شاءالله که نیلی نشه صورتت

ان شاءالله که آتیش نیاد سویِ تو

نشینه غلافی رو بازویِ تو

بمونی همیشه کنارِ علی

نره میخِ در تویِ پهلویِ تو

الهی نبینی غمِ حیدر رو

نبینی غمِ ساقیِ کوثر رو

نداره دلی خوش زدیوار و در

امیری که کنده دَرِ خیبر رو

می ترسم بخونم برات روضه من

فقط اینه دیگه دعام دائماً

ان شاءالله توی کوچه عباسِ تو

نبینه چیزایی که دیده حسن

خدا گر زحکمت ببندد دری

زرحمت گشاید دَرِ دیگری

خدا محسنُ بُرده پیشِ خودش

به جاش داده عباسِ نام آوری

*نیمه شب که کاروان از مدینه حرکت کرد،یه خورده که از شهر فاصله گرفت،دو نفر خودشون رو رساندند به قافله،یکی عبدالله بود،دست بچه هاشو گرفته بود رسوند به قافله،اینقدر زینب خوشحال شد،گفت:عبدالله خدا خیرت بده،دستِ خالی نیستم کربلا،قربونی هایِ منو آوردی،نکنه رباب هدیه داشته باشه من نداشته باشم،نکه نجمه هدیه داشته باشه من نداشته باشم،خدا خیرت بده...بچه هارو گرفت برد..

نفر دوم هم،ابی عبدالله نگاه کرد دید یه خانوم بلند قامتی داره خودش رو میرسونه به قافله،نگاه کرد دید اُم البنینِ داره میاد،گفت:عباسم مادرتون داره میاد،با شما کار داره،عباس که برگشت،سریع برگشت داداش هاشو خبر کرد،مادر اومده با ما کار داره،چهار برادر اومدن،دور مادر حلقه زدن،ابی عبدالله داره از دور این منظره رو میبینه،لذت میبره،قند تو دل حسین داره آب میشه،دور مادر که حلقه زدن،گفت:عباسم!عونم،عزیزانم،دارید با حسین می روید کربلا،اگه حسین برگشت حق دارید برگردید،اگه حسین برنگشت حق ندارید برگردید،نکنه شما باشید یه مو از سر حسین کم بشه،پای شما ایستادم برای اینچنین روزی،عباسم! نکنه من شرمنده ی فاطمه بشم،نکنه من خجالت زده بشم،همه دغدغه اش اینه کربلا میرن میتونن روی مادر رو سفید کنند یا نه؟

گذشت،گذشت،حالا از کربلا قافله برگشته،کربلایی ها از این طرف با محوریت زینب،مدینه ای ها از طرف دیگر با محوریت اُم البنین،راه باز کردن این دو مادر شهید رسیدن به هم،دست به گردن هم انداختن،نشستن زمین،ام البنین به زینب سر سلامتی میده،زینب به ام البنین،این دوتا شروع کردن برا هم روضه خواندن،هر کار کرد زینب که از عباس بگه،ام البنین نذاشت،هی می گفت:عباسم رو رها کن،از حسینم چه خبر؟ خیلی که اصرار کرد زینب گفت: بهت بگم ام البنین چه خبر شد؟ فقط بگم خوب شد کربلا نیومدی،برو ببین رباب رو ، چه حال و روزی داره،دیگه از زیر آفتاب نمیآد تو سایه،گفت: بیشتر توضیح بده زینب جان،گفت:آمدم بالای یک بلندی ایستادم دیدم دور حسینم حلقه زدن، نیزه دار با نیزه میزد،شمشیر دار با شمشیر میزد،اونی که شمشیر و نیزه نداشت سنگ میزد،اُم البنین! نگاه کردم دیدم پیرمردها دارن با عصا میزنند،حسین....