من توکل بر علی ِ عالی اعلا کنم
می روم راهی به سوی میکده پیدا کنم
تابگویم مدح مولا حضرت خیر الوری
باید امشب رو به سوی حضرت زهرا کنم
عاقبت عشق علی رسوای عامم می کند
هو کشم مستی کنم شورو نوا برپا کنم
رد شد او ... دامن کشان... کردم حیا از اینکه من
دست خالی را دخیل دامن مولا کنم
ساحت قدسش کجا و روسیاهی مثلِ من
خوبی او- یا بدی من؟ چرا حاشا کنم ؟
او خودش بنده نواز است و بدادم می رسد
من نباید اذیت و آزار این آقا کنم
شعر من کرده ادب از ( او ) نوشته درغزل
ربه فیه تجلی و ظهر ... قبل از ازل
(تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست)
سر سپردن بر نگاهش ابتدای شاعریست
او سراسر جلوه های اسم الرحمان شده
مومن خود گشته است و مظهر ایمان شده
حب مولا از شئون واجب پیغمبری ست
هرکسی دارد مقامی در دوعالم حیدریست
اونوشته بر دلم با خط زیبا و جلی
حبه جنه ، قسیم النار و الجنه، علی
قامتش کوتاه و قدرش از همه والاتر است
قاب قوسینِ خدا اصلا مقام حیدر است
او که با چشمش شکار شیر غران می کند
گریه بر اشک و غریبی یتیمان می کند
دل به او می بندم و خالی زمردم میکنم
پیش ایوان طلایش قبله را گم میکنم
وصف العیشم را خودش میدانداینکه نیمه شب
نیمه شبهای حریمش را تجسم میکنم
مثلِ یک قطره به دریای حرم تا میرسم
در میان موج زوارش تلاطم میکنم
سختی دوران زمین گیرم نکرده، شکراو
من بیادش بین سختی ها تبسم می کنم
انتظارش را کشم در لحظه های آخرم
من به خاک پای او آخر تیمم می کنم
(تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست)
جان سپردن پیش پایش انتهای شاعریست
- دوشنبه
- 27
- اسفند
- 1397
- ساعت
- 11:3
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسین رحمانی
ارسال دیدگاه