ای کردگار گفته ثنای تو یا علی
وی روزگار، خوان عطای تو یا علی
.
گویی به یک عنان ز ازل سر نهاده اند
رخش قضا و چنگ رضای تو یا علی
.
گردید تیره بخت ابد آن که ره نیافت
در ظلّ آفتاب ولای تو یا علی
.
خورشید را به بحر افق کرده روزگار
غرق عرق ز شرم لقای تو یا علی
.
حَلّ هزار مشکل و بذل هزار گنج
باشد به دست عقده گشای تو یا علی
.
هر دم به دوش عرش نهد پای افتخار
دوش نبی ز رفعت پای تو یا علی
.
آن کو فراخت پرچم وحدت به نُه سپهر
در ماسوا که بود سوای تو یا علی؟
.
بُد یک وجب قبای وجوب ار قصیرتر
زیبنده بُد به قدّ رسای تو یا علی
.
موسی به کام اژدر حیرت نهان شود
گر بنگرد به شکل عصای تو یا علی
.
قربان شود ذبیح صفت حضرت خلیل
گر بگذرد به قرب منای تو یا علی
.
شد هستی تو علّت ایجاد ممکنات
ای جان ممکنات فدای تو یا علی
.
بنهاده روی عجز و ارادت نُه آسمان
بر خاک آستان گدای تو یا علی
.
مجروح شد جبین ملک بس که سجده برد
بر آستان عرش بنای تو یا علی
.
بر صفحه حریم تو طوف آورد حرم
یابد وقوف اگر ز صفای تو یا علی
.
چون ذرّه پایمال کند آفتاب را
کسب ار کند سها ز بهای تو یا علی
.
طوفانی سفینه ایجاد، ممکن است
در قطرهای ز بحر سخای تو یا علی
.
امکان پذیر نیست کسی را به جز خدا
حدّ ثنای مجد و عُلای تو یا علی
.
در پیش پیش موکب قدر تو می کشند
کرسی جنیبه، عرش لوای تو یا علی
.
خوشتر ز عمر خضر و شکوه سکندر است
مُردن به خاک پای سرای تو یا علی
.
چون ذرّه منفعل شود از تاب آفتاب
خورشید، با فروغ ضیای تو یا علی
.
ذرّات را خیال وجود از عدم نبود
الاّ به استماع صلای تو یا علی
.
نه چون تو کس شناخت خدا را و همچنان
نشناخت کس تو را چو خدای تو یا علی
.
معمار کارگاه مشیت، اساس دهر
نگذاشت جز به یمن بنای تو یا علی
.
چون دست قدرت تو برآید ز آستین
سر می نهد قَدَر به قضای تو یا علی
.
غالیت خوانده واجب و من ممکن ای عجب
کان هر دو هست و نیست سزای تو یا علی
.
در خلقت بهار و خزان علّتی نبود
جز انتظام صیف و شتای تو یا علی
.
کس را به جز اراده بی چون مجال نیست
چون و چرا به چون و چرای تو یا علی
.
خاصیت نگینِ سلیمان دهد به طبع
خاکی که یافت ظلّ همای تو یا علی
.
ریزد مسیح را عرق خجلت از جبین
گر بشنود شمیم شفای تو یا علی
شاها #شباب را به خطاب عنایتی
سلطان کند به رتبه گدای تو یا علی
.
دارم سریکه هست ز سودای ممکنات
فارغ مگر ز یاد ولای تو یا علی
.
منظومه تسلسل فکر بدیع من
شد منتهی به دور ثنای تو یا علی
.
گر بند بند پیکرم از هم جدا شوند
هریک بُوَد چو نی به نوای تو یا علی
.
گر صد هزار صور دمد در مزار من
نایم برون مگر به ندای تو یا علی
.
امروز با ولای تواَم زنده، روز مرگ
هم جان دهم به شوق لقای تو یا علی
.
نبوَد مجال رستنم از هول روز حشر
الاّ به یمن لطف و عطای تو یا علی
.
خود ختم مدّعا ز دعایی، چگونه من
ختم سخن کنم به دعای تو یا علی
.
- دوشنبه
- 7
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 11:21
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مرحوم ملا عباس شوشتری
ارسال دیدگاه