عـــزیز و دختر شیر خدایــــم
که سرمست از می قالو بلایـم
پیـــــام آور زدشت کربلایــــم
ولی عــــمری به غمها مبتلایم
به شبهای مصائب کوکبم من
بلورِ اشک هستی زینبـــم من
الا جـــــانم به قربانت بــرادر
فدای صوت قرآنـــــت بـــرادر
منم من دیده گریانـــــت برادر
دم آخـــــر پریشـــــانت برادر
غم و داغ فراغت قاتلـــم شد
دلـــــیل ناله و سوز دلم شـــد
من و یادِ گُلِ درخون نشســـــته
من و طفلان و این دستان بسته
من و یاد کبــوتر های خستــــه
من و این یاسهـــــای پر شکسته
ز شام و کوفه دارم من نشـــانه
به جسمـــم مانده جای تازیـــانه
زبـــــالای بلنـــــدی ای بـــــرادر
صدایت میـــــزدم با دیــــده تر
ولی دیدم چو گل گردیده پرپر
تمام پیکرت ای جــــان خواهر
همه روز و همه شب گریه کردم
میان شعله تب گریــــــــه کردم
تن در آفتـــــابت آتشـــــم زد
دل از غــم کبابت آتشـــــم زد
صـــــدای آب آبت آتشــــم زد
گهی طفــل ربابت آتشـــــم زد
دم آخــــــر برایت سوگـوارم
به شوق دیدنت‌جان می‌سپارم
- دوشنبه
- 5
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 12:54
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رسول میثمی
ارسال دیدگاه