اختر بُرج حيا زهرۀ زهرا زينب
دُر درياي وفا گوهر يكتا زينب
بَضعة پاك نبي وارث ادراك علی
دختر نامور حضرت زهرا زينب
يار و غمخوار حسن محرم اسرار حسین
صدف هر دو گُهر در ره سودا زينب
ديد پاره جگر پور نخستين درطشت
سر سبط دگر درطشت مُطـلا زينب
داشت بـر روي سِنان جاي چو رأس شه دين
بوُد او را به قفا مَحو تماشا زينب
گفت اي ماه چرا بر سر ني جلوه گري
به فداي سر پُر خون تو بادا زينب
تو سرت غرقه به خون باشد و سالم سر من
مَصلحت هست شود با تو هم آوا زينب
زده بر چوبة محمل سرش آنگونه كه گشت
چهره اش رَشك رُخ لالة حَمرا زينب
خشك لب تير عيون دست جدا مَشك تهي
همه را ديد در آن معركه يكجا زینب
بی جحاز اُشتر و خـلخال به پا با اُسرا
بوده تا شام بلا باديه پيما زينب
راه پُوييد حسين با سر و زينب با پا
آه آه كرد در آن راه چه غوغا زينب
به چهل منزل و خون دردل وپايش در گِل
مي زد از سيل بُكا طعنه به دريا زينب
رفت تا مَحو شود نهضت عاشورايش
زنده اش كرد از آن خُطبة غَرّا زينب
دردش از بس كه گران زخم ز بس بود عميق
مانده در ماهيت وكرده مداوا زينب
غافل هرگز نشد از پردگيان حَرمش
تا مگر مرگ در آورده اش از پا زينب
#رونق امروز از آن پاي فشارد درحُزن
كه ورا دست طلب گيرد فردا زينب
- سه شنبه
- 6
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 13:50
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حاج محمد رونقی مازندرانی
ارسال دیدگاه