بند اول
گدای دوره گردم و،دخیل کاظمینتم
همسایه ی قدیمیه،عزیز و نورعینتم
دستای خالیمو ببین،نذار بیفته روم زمین
کریمی و ابن الکریم،یه عمره زیر دِینتم
یه کاظمین داری آقا،منو دیوونه کرده
همون دو گنبد طلا،منو دیوونه کرده
دلم رو برده،هوای صحنت
جایی نداره،صفای صحنت
میزنه قلبم،برای صحنت
دو تا ستاره،چه میدرخشه،تو آسمون کاظمین
دو باب حاجات،پدر بزرگ و،نوه جوون کاظمین
(ای اهل عالم)۲ منم گدای کاظمین
بند دوم
میونه زندون بلا،بودی چه زجرا کشیدی
حتی یه لحظه ام آقا،خوشی تو عمرت ندیدی
مثل بابات علی آقا،بودی اسیر غصه ها
خیلی از این نامردا تو،زخم زبون ها شنیدی
به زیر اون شکنجه ها،بودی میرفتی از حال
تا می شِنیدی ناسزا،زودی میرفتی از حال
فضای زندون،برید امونت
سندی ملعون،بلای جونت
با ضربه شلاق،می برد توونت
تو خسته بودی،شکسته بودی،نداشتی جون تو پیکرت
با کنده ها تا،زمین میخوردی،می بردی اسم مادرت
(آه و واویلا)۲ غریب امام کاظمین
بند سوم
من بمیرم آقا جونم،با زهر کینه کشتنت
اون لحظه های آخرت،به یاد جدت افتادی
یاد لب خشک حسین،کردی و روضه خون شدی
شد پاره پاره جگرت،به یاد جدت افتادی
نبود کسی بالا سرت،تنهای تنها بودی
نبودش اونجا خواهرت،تنهای تنها بودی
کسی نیومد،دور و بر تو
نشد جسارت،به پیکر تو
نرفت رو نیزه،آقا سر تو
خدارو شکر که،خواهر نداشتی،بره اسارت ای آقا
خداروشکر که،به دختر تو،نشد جسارت ای آقا
(آه و واویلا)۲ حسین غریب کربلا
- شنبه
- 10
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 12:40
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
امیرحسین سلطانی
ارسال دیدگاه