تیر غم

ز هر طرف به کمان تیر غم زمانه گرفت 

 دل مرا که بسی بود خون، نشانه گرفت

چو جد خویش علی سال‎ها به خانه نشاند 

 ز دیده‎ام همه شب اشک دانه دانه گرفت

هنوز خانه زهرا نرفته بود ز یاد

  که آتش از در و دیوار من زبانه گرفت

سپاه کفر به کاشانه‎ام هجوم آورد 

 مرا به زمزمه و ناله شبانه گرفت

ز باغ فاطمه صیاد، مرغ سوخته را 

 دل شب آمد و در کنج آشیانه گرفت

سر برهنه و پای پیاده برد مرا 

 پی اذیتِ من بارها بهانه گرفت

هنوز خستگی راه بود در بدنم  

که خصم تیغ به قتلم در آن میانه گرفت

هزار شکر که زهر جفا نجاتم داد 

 مرا به موج غم از مردم زمانه گرفت

چه خوب اجر رسالت گرفت آل رسول

که گه به زهر جفا گه به تازیانه گرفت

گرفت تا سمت نوکری ز ما «میثم» 

 مقام سروری و جاودانه گرفت