آمد از عرش خدا ...نغمه ی زیبای ولایت/ که جهان پر شده از عطر ولادت/ شب میلاد سه دُردانه ی دریایِ کرامت
تا بال گشودند ملائک به یقین زیرِ قدوم پسرفاطمه، امشب /همه ی عرش شد از خنده لبالب /
که بریزند به گهواره ی این ماه دلارا همه ی اَنجم و شمس و قمر و عرشِ خدا را/
به قدوم گل زهرا
که در یک نفَسش فصل بهار است و دل آراست / به حق... نورِ علیٰ نور ِ دو دنیاست/ که هر شعشعه ی آن زِ زمین تا به ثریاست /یقیناً گل طاهاست /که پا تا به سرش پاکی محض است و زِ هر چیز مبرّاست/
بِفِـرستیم سلام و صلواتی دراین ماه ولادت/ به درگاهِ نبوت و امامت / زِ روی ادب و عشق و ارادت
و بخوانیم به عزّت... مبارک و مبارک و مبارک
دلم واله و سرمست
چه فرخنده شبی است
و چه زیبا سحری هست
که زِ هر گوشه ی آن گل پسری....
چون قمر اَندر قمر اندرقمری
آمده.... ای جاااان.....
آخر او کیست که عالم شده بی تاب؟
دل شیعه شده آب
او کسی نیست به غیر از پسر دومِ مهتاب
همان گوهر نایاب
حسین ....حضرت ارباب
این حسین کیست خدایا؟!
که جهانی شده با یک نَفَسش والـه و شیدا
مَـهِ جنتُ الاعلا
که ندارد به خدا حـدّ ، ...اثرِ
شعشعه یِ رحمتِ این ماهِ دلآرا
او که با پاقدمش فُطرِس بی بال و پر از برکت او...بال گشوده و شده واقف دلها
که رِساند به حسین بن علی عرض سلام و ادب ما/
که بگوییم سلامی زِ هر آن گوشه ی دنیا/
به آن، قـبرِ مُطلّا ... به آن باغ مصفّا / به آن شاهد اعلا
که دهد پاسخِ ما و بِخرد این دلِ شیدا ....
این حسین است/ همان سیّد و مولاست/
گل خانه یِ زهراست /
جگر گوشه ی طاهاست/ علی را پسِر دوم
هم سیدِ بَطحاست....
?وشب چارم شعبان که شده بیت علی باز ....منوّر!
شب میلادِ ابالفضل دلاور /یلِ یل زاده یِ خیبر
پسرِ ساقی کوثر / وَ مدافع... به حریم
حرم سِبطِ پیمبر / همان میرِ مظفّر / همان ماه مجسّم/ وَ سرچشمه ی زمزم
همان ماه درخشنده ی شب های مُحرّم
که به حکم ادب و غیرتِ بر آل پیمبر شده عبـــاس ...
همان ساقیِ آب و ادب.... آن ماهِ منور / گلِ یاس معطر/
که بـِبـوسیده دو دست ادبش را لب حیدر
که مگر چیست نهان؟ در کف این دستِ مطهر ،که دمادم لب حیدر بـَزَند بوسه بر آن و بِـکِشِد بر رخِ اَطهر
شده ذکرِ لبِ شاه.... به زیبایی آن ماه.... بر این خِلقتِ الله
وَ لا حول ولـا قوة الا بالله ...
عجب سَرو بلندی ! عجب موی کمندی !
دو چشمش شده الماس / و قلبَش پـُرِ احساس /نگاهش همه اخلاص که پیچیده وجودش به یک حـُلّه ای از عطرِ گل یاس
و نام پسر فاطمه شد حضرت عباس
?چه عطری به فضا پخش شده پنجم شعبان/ در این ماه و شب رحمت و غفران/
شب میلادِ گلِ حضرت باران/
گل باغ علوی ... گل ،نَـه گلستان،/
چه بگویم من از ایشان؟...نه مَـلک بوده نَـه انسان،/همه ی عرش خدا از قدمش آیـنه بندان/
شب میلاد چهارم قمرِ روشن دین است و
امام همه ی عرش و زمین است و بپاشید گل ونغمه سرایید که بابا شده مـــولا/
وَ تبریک بگویید به زهــرا /
همگی نقل بپاشید... به روی سر شَـه.. بانویِ دنیا/
وَتبریک بگوییدکه آورده چنین ماه دل آرا
همان سیّدِ ساجد / همان زینتِ عابد
که همه عمر به عرشِ از دلِ فرش سجده نموده .... دلِ حق را بِـرُبـوده که همانند و نظیرش به عـبادات نبودَست و نبوده
?چه بخوانم ؟ چه بگویم ؟
از آن خِلقتِ الله و از آن شاه و از آن ماه ....
که در نیمه شعبان ... در آن وقت گل افشان... رسـید آیتِ قران... چنان ماه درخشان ...که ملائک شده حیرانِ
و همه عالمیان مست و غزلخوان
فَتَبـارک به جمالِ پسر نرجس و مولا
آخـرین شاخه یِ طوبیٰ، همان... مهدی والا
گل نرگسِ بابا
همـه... هستیِ زهرا ....
عزیزِ دل مادر...همان خیرِ سراسر...
آخرین شمسِ منوّر....
وارث ساقی کوثر
پسر فاطمه و حضرت حیدر
اَلا اَیـٌهاِ الاِی عشق کجایی؟ کجایی ؟
بیـا ماه دل آرا / بیا ای شَه تنها....
دلم تنگه به مولا
بیا زائر زهرا
بیا منتقمِ خون خدا.... وارثِ طاها
بیا تا که زمین از قدم تو بشود جنت الاَعلا
که ببینند همه عالم و آدم
به سرتاسرِ عالم
چه نوری؟
چه حضوری ؟
چه آیات طهوری؟؟
بزنید دست... همه یکسره ، ازسینه کشید هلهله بهرِ قدمِ گل پسر فاطمه...
و سلام و صلواتی بفرستید برای فرج
یوسف زهرا زِ اعماقِ دل .... امشب
- دوشنبه
- 19
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 19:31
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
منصوره محمدی مزینان
ارسال دیدگاه