کبوتران سپهر وفا که جانبازند
بدون بال دراین آسمان سبکتازند
«مبین به چشم حقارت شکسته بالان را»*
قسم به عشق که اینان بلند پروازند
سخنوران حقیقت به راه توحیدند
صفای زمزمه وشعله های آوازند
اگر چه پای به گل برده انده همچون سرو
به باغ سبز محبت همه سرافرازند
چوشبنم اند که عاشق به وصل خورشیدند
میان خلوت معشوق محرم رازند
همیشه باغ مصلا زاشکشان سبزاست
دعای دامن شب را رها نمی سازند
زقید حرص وطمع عاشقانه آزادند
کجا اسیر قفس های نعمت ونازند
به گوبه خلق «وفایی» بباغ عشق و وفا
نهال سبز امیدند گر چه جانبازان
- چهارشنبه
- 21
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 11:2
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
استاد سید هاشم وفایی
ارسال دیدگاه