بند اول:
عشقه، آبروی نوکرهاست
پرواز، حسرت کبوترهاست
اینکه، همه نوکرت هستیم
کار شیر پاک مادرهاست
از بدو تولد هم، مجنون حسین بودم
دیشب توی خواب دیدم، بین الحرمین بودم
هر شب توی تنهایی، دنبال یه آغوشم
عمری توی رویاهام، دور و بر شیش گوشه م
(کرم کن، منو راهی حرم کن، نوکرم کن منو راهی حرم کن)
بند دوم:
اسمت، دل عالمو برده
برکت، پای سفره م آورده
پای ، روضه ی تو میمیرم
مثه مادر جوون مرده
توی رگ من خونِ، اربابه که میجوشه
عمریه دخیل کردم، دستامو به شیش گوشه
چشمامو خدا واست، شعله مثه شمع کرده
هر خیری تو دنیا هست، در عشق تو جمع کرده
(کرم کن، منو راهی حرم کن، نوکرم کن منو راهی حرم کن)
بند سوم:
عشقی، خودم اینو میدونم
حتی، بخوامم نمی تونم
از تو، جدا شم فنا میشم
هوای تو کرده مجنونم
مجنون که بشی مثل، عابس میشی دیوونه
از جونتمم سیری، از بس که حسین جونه
هر کی که حسین داره، حالش چه قشنگ میشه
هر کی بی حسین باشه، قلبش مثه سنگ می شه
(کرم کن، منو راهی حرم کن، نوکرم کن منو راهی حرم کن)
- چهارشنبه
- 21
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 14:30
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مظاهر کثیری نژاد
ارسال دیدگاه