بر برج وفا ماه دل آراست ابوالفضل
در درج صفا گوهر یکتاست ابوالفضل
به به چه خوش آئینه‌ی آئین تولاّ
وه مظهر آزادی و تقواست ابوالفضل
سیمای جوانمردی و ایمان و عطوفت
در معرفت و عاطفه دریاست ابوالفضل
با دشمن حق دشمن و با اهل ولا دوست
مصداق تولاّ و تبرّاست ابوالفضل
حق مسلک و حق مقصد و حق پیشه و حق گو
هر جا سخن از حق بود آنجاست ابوالفضل
پرورده‌ی دامان وفاداری و غیرت
بر نام صفا صورت و معناست ابوالفضل
بیگانه‌ی پیمان شکنان خود پی پیمان
در قاف مواسات چو عنقاست ابوالفضل
صاحب علم نصر من الله حسینی
شمشیر زن عرصه‌ی هیجاست ابوالفضل
در بحر یقین لؤلؤ لالای گرانقدر
از بهر حسین عاشق شیداست ابوالفضل
صرّاف زمانه همه حیران به چنین لعل
در منزلت و مرتبه والاست ابوالفضل
زانوی ادب پیش حسین می‌زد و می‌گفت
سوگند به حق نوکر مولاست ابوالفضل
بر وی دم میلاد، علی چون نظر افکند
زد بوسه و فرمود چه زیباست ابوالفضل
ناگاه کشید آهی و اشکش ز بصر ریخت
گفتند مگر ناقص الاعضاست ابوالفضل
فرمود نه، افتاده مرا کرب و بلا یاد
بینم به بنی فاطمه سقّاست ابوالفضل
بر دامن او چنگ بینداز «کلامی»
حاشا که جوابت کند، آقاست ابوالفضل
- چهارشنبه
- 28
- فروردین
- 1398
- ساعت
- 12:41
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
ولی الله کلامی زنجانی
ارسال دیدگاه