سجاده ز زیر دست و پایم نکشید

و از کینه ز دوش من عبایم نکشید

من غرق مناجات و دعایم، دل شب

هنگام  نماز، بی هوایم نکشید

با خود ببریدم ولی از روی جفا

آتش به سر صحن و سرایم نکشید

من پیرم و زانوان من بی رمقند

با پای برهنه در قفایم نکشید

سر باز و برهنه پا و دستان بسته

اینگونه میان کوچه هایم نکشید

از شعله ی آتش شده آزرده دلم

پشت در خانه ماجرایم نکشید

هرگز نبود گریه ام از بابت منصور

من گریه کن کرب و بلایم، نکشید