رود از راز و نیاز تو حکایت می‌کرد
نور را عمق نگاه تو هدایت می‌کرد
ماه اگر ـ ذکر به لب ـ گِرد زمین می‌چرخید
صورت ماهِ تو را داشت زیارت می‌کرد
دهمین بار هوالحق متجلی شده بود
چارمین بار علی بود امامت می‌کرد
درد را نسخۀ خال تو شفا می‌بخشید
عاشقان را دل نرم تو شفاعت می‌کرد
«و بِکُم عَلَّمَنا الله» تو می‌خواندی و ... آه!
آه از آن شهر که بی‌قبله عبادت می‌کرد
جامعه حرف دلت را که به خود باخته بود
«طلب از گمشدگان لب دریا می‌کرد»
متوکل به تماشای شرابت آورد
به دل مست تو از بس که حسادت می‌کرد
و نفهمید که مستی اثری بود که داشت
با طلوع تو به هر ذره سرایت می‌کرد
«از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر»
وقتی از پنجرۀ شعر صدایت می‌کرد
کوه هر صبح به صبر تو سلامی می‌داد
ماه هر شب به رخت عرض ارادت می‌کرد
ری پُر از عطر سخن‌های تو می‌شد وقتی،
سید عارف ری، از تو روایت می‌کرد
شاه بخشنده! نرو، بی‌تو فقیران چه کنند؟
سامرا داشت به دستان تو عادت می‌کرد
- شنبه
- 1
- تیر
- 1398
- ساعت
- 12:10
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
قاسم صرافان
ارسال دیدگاه