آخرین ساعات عمر حیدر است
کوفه را خاک مصیبت بر سر است
چادری خاکی بُود زیر سرش
یادگاری از عفیفه همسرش
محنت زهرا اسیرش کرده است
ماجرای کوچه پیرش کرده است
در خیالش چشم خود را دوخته
بر دری کز ظلم اعدا سوخته
بعد زهرا زندگی جان کندن است
او که سی سال است فکر رفتن است!
غصه های دهر آبش کرده اند
این طبیبان هم جوابش کرده اند
دید زینب زخم خنجر بر سرش
یادش آمد باز زخم مادرش
سینه پر غم دیده اش خونبار شد
قصۀ مسمار و در تکرار شد
گفت باباجان تو جان زینبی
هستی و تاب و توان زینبی
ای که هستیّ جهان در چنگ توست
چاههای کوفه هم دلتنگ توست
همدمت ناله انیست آه بود
محرم سرمگویت چاه بود
اشگ را با خون دل آمیختی
در گلوی چاه دریا ریختی
گرچه بر رفتن مهیا گشته ای
خسته و دلتنگ زهرا گشته ای
کاش فکری بر غم هجران کنی
یک نظر بر زینب نالان کنی
صبر کن دستم بدامانت مرو
من فدای چشم گریانت مرو
شعر #بابک را تو نابش کرده ای
ذره ای بود آفتابش کرده ای
- سه شنبه
- 4
- تیر
- 1398
- ساعت
- 13:11
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حاج افشین بابک اردبیلی
ارسال دیدگاه