همه دم دعای فرج به لب، عظم البلا برح الخفا.
که شود جمال تو آشکار، به حدوث وانکشف الغطا.
شده غصه خواب و خوراک دل، شده تیره روز و شبم ز غم.
نرسد امید دلم دمی، به حضیض وانقطع الرجا.
دل عافیت طلبم کجا، برود به جز در خانه ات.
که سعادت همگان بود، به خدا که در گرو شما.
نکن ای غریبه غریبگی، که دل غریبه پرست من.
به همه زمین و زمان نشد، به کسی به غیر تو آشنا.
نفسِ بریده بریده ام، چو دلم دخیل به دامنت.
به مقام غیب و حضور تو، به زمانه می برم التجا.
ندهی رهم به سرای خود، بزنی سرم به گناه عشق.
نشود که چون و چرا کنم، نکنم تو را به خدا رها.
همه رنج و سختی و درد و غم، همه ی حوائج شیعیان.
به ظهور دولت حضرتت، به خودی خود بشود روا.
چه شود که پای پیاده گر، من خسته پا به رکاب تو.
بروم من از نجف اربعین، سفری زیارت کربلا.
همه شب برای ظهور تو، بدهم خدای تو را قسم.
به شرار سینه ی زینب و به شهید تشنه و سر جدا.
- سه شنبه
- 4
- تیر
- 1398
- ساعت
- 14:40
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رسول رشیدی راد
ارسال دیدگاه