باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشم‌های مهربانش...
می‌خواست در سینه غمش پنهان بماند
نگذاشت اما گریه‌های بی‌امانش
دارد نفس‌های خودش را می‌شمارد
با هر قدم پشت سرِ آرام جانش
او می‌رود دامن‌کشان آرام آرام
مولای ما می‌ماند و داغ جوانش
چندین ستاره منتظر تا بازگردد
تا باز هم باشند محو کهکشانش
روی لب شمشیر او بانگ تفرّوا
از جنس صفین است شور نهروانش
آیا شنیدید إبن ملجم‌های کوفه!
فزت و ربّ الکربلا را از زبانش؟
پاشید از هم چون اناری دانه دانه
در لحظهٔ سرخ غروب بی‌کرانش
تأثیر آن دیدار آخر خوب پیداست
از عطر سیبی که می‌آید از دهانش
عمرش شبیه یک نماز صبح کوتاه
آمد سلام آخرش روی لبانش
پایان ابیات من و وقت نماز است
فرصت نشد دیگر بگویم از اذانش
- سه شنبه
- 18
- تیر
- 1398
- ساعت
- 15:0
- نوشته شده توسط
- علیرضا گودرزی
- شاعر:
-
رضا خورشیدی‌فرد
ارسال دیدگاه