شعر رضوي در حرم امام رضا(ع)

حس زيبايي مرا امشب غزل خوان كرده است

واژ واژ شعر من را نذر سلطان  كرده است

نذر مولاي سرير ارتضا شمس الشموس

مي تپد قلبم به عشق ديدن سلطان طوس 

پر كشيده اين دل دريايي ام تا مشهدش

برده دل را صحن زيباي رضا و مرقدش

مرقدش باشد مطاف اولياء و أنبياء

صحن بوسش حضرت جبريل با ذكر رضا

هم گدا و هم توانگر خاك بوسان درش

هر كه مي  گويدرضا دست عنايت بر سرش 

عود مي گويد رضا ، موعود مي گويد رضا

مادري در پنجره فولاد مي گويد رضا

نور مي گويد رضا، مستور مي گويد رضا

يك مسيحي در حرم با شور مي گويد رضا

كيست اين اقا ولي نعمت ايرانيان

جاي جاي صحن او بوسه گه صاحب زمان

بندگي در اين حرم تفسير و معنا مي شود

و همين جا حضرت عيسي مسيحا مي شود

صحن سقا خانه اش دل را هوايي مي كند

عاشق ارباب را كرب و بلايي مي كند

هر كسي دَارد گره در اين حرم وا مي شود

با نگاهش كور مادر زاد بينا مي شود

كور بينا مي شود نقاره خانه مي زند

تا حرم زيبا شود نقاره خانه مي زند

صحن گوهر شاد او دل از دل من برده است

هر دل بي مهر او دل نيست بي شك مرده است

مهربان است و خداي مهربانيها رضاست

پاره قلب أميرالمؤمنين و مصطفي است

من چگونه وصف ان شاه كرامت را كنم

وصف بي مثل رضا شمس امامت را كنم

گفت سلمان افتخار من غلامي رضاست

شيعه مولا رضا محبوب قلب مرتضاست

قاسم قاسمي بيدهندي 

(سلمان)