نه در خیال گل و سرو بوستانم من
نه در هوای رخ یار دلستانم من
نه زخم خورده ز مژگان دیدۀ خوبان
نه مست نرگس مخمور مهوشانم من
نه روز و شب ز پی نان دوندگی دارم
نه بهر جاه جهان مست و سرگرانم من
نه بهر پول به هر پست فطرتی مداح
نه در حضور کسی خاک آستانم من
بدست مردم دون چشم خود ندوخته ام
ز دست رنج خودم شاد و کامرانم من
بسر هوای دگر دارم از مناعت طبع
نه فکر سودم و نه در پی زیانم من
بر آن سرم که نباشم رهین منّت خلق
بر آن چه دوست رضا شد، رضا بر آنم من
رهین منت مردم شدن ز نادانیست
بباغ علم و هنر طرفه باغبانم من
بحفظ کشور دانش بملک علم و ادب
بنوک خامه نگهبان و پاسبانم من
هزار حیف که در عصر خود نگون بختم
ز سفله پروری چرخ در فغانم من
ز دست دشمن نادان چو غنچه تنگدلم
بسان طایر گم کرده آشیانم من
بجز فشار نصیبی از این جهانم نیست
امیدوار سعادت در آن جهانم من
به دل محبت سلطان دین علی دارم
غلام شاه جهان، «سعدی زمانم» من
- دوشنبه
- 24
- تیر
- 1398
- ساعت
- 11:12
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
سعدی زمان سیدرضا حسینی
ارسال دیدگاه