زَهری که سوزانده تَمامِ پِیکرَم را
خاکِستری کَرده هَمه بال و پرَم را
.
یک آشِنایی هَم دَر این غُربَت ندارم
تا که گُذارد روی دامانَش سرَم را
.
حَتّی جَوادم نیست با دَستش بگیرد
اَشکِ روان گردیده از چَشمِ ترَم را
.
می خواستم این لحظه ی آخَر بِبینَم
یِک بارِ دیگر روی ماهِ خواهرَم را
.
با صورتم خوردم زَمین بَر خاکِ کوچه
هَر بار هَم خواندم به ناله مادرَم را
.
اَمّا طَناب اینجا به دَستانَم نَبَستند
مَردی نَزَد سیلی کنارم همسرَم را
.
هیزُم نیاوردَند پُشتِ خانه ی مَن
اینجا نَسوزاندَند دیوار و درَم را
.
از زَهر پیچیدم به خود بر خاکِ حُجره
دیگر نَپیچیدَند دَرهَم حَنجرَم را
.
عَمّامه ام مانده، عَبا مانده، کَسی نیست
تا که بَرَد پیراهَن و اَنگُشترَم را
.
آتَش گِرفتم، سوختَم، اَمّا ندیدم
پای بِرَهنه، بِینِ آتَش، دُخترَم را
.
پِلکَم شُده مَجروح، از وَقتی شِنیدم...
...آن ماجَرای غارَتِ اَهلِ حَرَم را
- شنبه
- 5
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 12:46
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا رسول زاده
ارسال دیدگاه