سوخت در حجره ی در بسته همه بنیادم
کس در این حجره نباشد برسد بر دادم

نفسی نیست مرا بس که به خود پیچیدم
پا به سر آتش و خاموش بود فریادم

جگرم سوخت ولی یاد مدینه هستم
آن در سوخته پیوسته دهد بر بادم

یادم از خد تریب آمده و از گودال
تا به حجره رخ خود روی زمین بنهادم

خنده ها پشت در حجره دلم سوزاندند
یاد غارت شدن اهل حرم افتادم

همه با خنده سوی غارت طفلی رفتند
گوش خونی شده هرگز نرود از یادم
******
شائق