در روایتی از امام حسین (ع) و در جریان آمدن گروه‌هایی از جنیان برای یاری امام اینگونه آمده است:

 گروهی از جنیان به محضر حضرت اباعبدالله(ع) آمده و عرض کردند: «ای مولای ما! ما از شیعیان و یاران تو هستیم، آنچه را بخواهی به ما فرمان بده اگر در همین جا باشی و به ما دستور نابودی همه دشمنانت را بدهی ما قبل از اینکه از اینجا حرکت کنی آن را اجرا می‏ کنیم. 

امام حسین (ع) برای آنها دعای خیر کرد، و به آنها فرمود: «آیا قرآن را که به جدّم رسول خدا (ص) نازل شده نخوانده‏ اید که می‏ فرماید: قُلْ لَوْ کُنْتُمْ فِی بُیُوتِکُمْ لَبَرَزَ الَّذِینَ کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلی‏ مَضاجِعِهِم(۱) اگر من در وطن خود بمانم این مردمِ واژگون شده به وسیله چه کسی آزمایش می‏ کردند و چگونه آنها امتحان می‏ شوند و چه کسی در قبر من سکونت گزیند؟!

با اینکه خداوند هنگام «دحوالارض» آن قبر را برای من برگزیده است و آن قبر را پناهگاه شیعیان و دوستان ما کرده است.

خداوند اعمال و نمازهای آنها را بپذیرد و دعاهای آنها را اجابت کند و شیعیان ما در آنجا ساکن شوند تا آنجا مایه ایمنی آنها در دنیا و آخرت از عذاب باشد(۲)

منابع:

(۱): سوره ال عمران؛ آیه ۱۵۴

(۲): محمد محمدی اشتهاردی، غم نامه کربلا، ص۹۲