#نذر_شهادت_امام_جواد_ع

شیعیان محفل به محفل روضه را بر پا کنید
جامه ی غم بر تن از داغِ گلِ زهرا کنید

کامِ جانش را عدو زهرِ هلاهل ریختَ است
سینه ی غمگینِ او با اوجِ غم آمیختَ است

جز کرامت ما ندیدیم از دمِ معصومِ او
حال مسموم است و دلها می شود مغمومِ او

خصمِ بد فرجام را از چه به گفتارِ ملیح
چون کلامِ نور را، سخت است پندارِ قبیح

اوست خورشیدی جوان در آسمانِ دین ما
داغِ سنگینش نشسته بر دلِ غمگینِ ما

غرق شد اِبن الرضا در لجه ی خونِ جگر
خود غریب و یادش آید غربتِ روی پدر

پیکرِ بی جانِ او دور از وطن افتاده است
پشتِ بامِ خانه بی غسل و کفن افتاده است

سایبانِ او شده بالِ و پرِ افلاکیان
داغِ سنگینی نشسته بر قلوبِ خاکیان

با غروبِ سرخِ خود اهل زمین را پیر کرد
دردِ جانکاهش دلِ ما را ز عالم سیر کرد

زین جنایت تاج و تختِ دولتِ عباسیان
در سقوطی ننگبار از پایه برچیده چنان

دشمنِ آلِ علی را چه به خویشاوندی اش
این از اول هم نبوده موجبِ خرسندی اش

در حقیقت نقشه ای بوده به قصدِ جان او
تا به خاموشی کشاند شعله ی ایمانِ او

کیست او، نورِ مبینِ آسمانها و زمین