بند اول:
یه امامی پریشونه، غریبه حتی تو خونه
زهر جفا بهش دادن، رو لباش لخته ی خونه
وااااااای وااااااای وااااااای واویلا
یه محتضره، تو دردسره
ندادن اقلا آبی بهش
لباش از عطش چه شعله وره
آه ای بی یاور
آه ای بی خواهر
ای بی بال و بی پر
(غریب آقا غریب آقا)
بند دوم:
ضجه ی بی هوا می زد، رو زمین دست و پا میزد
یاد مدینه با گریه، مادرش رو صدا میزد
وااااااای وااااااای وااااااای واویلا
شکسته پرش، که سوخت جگرش
کنیزا با خنده کف میزدن
صداش نرسه به دور و برش
آه ای بی همدم
آه ای بی محرم
ای مظلوم عالم
(غریب آقا غریب آقا)
بند دوم:
نفسش بی هوا افتاد، حنجرش از صدا افتاد
تو لحظه های جون دادن، یاد کرببلا افتاد
حسین حسین حسین واویلا
با پا میزدن، عصا میزدن
به نیت غارتش حرمش
قبیله شونو صدا میزدن
آه بین گودال
رفت آقام از حال
وای میزد پر و بال
(غریب حسین غریب حسین)
سبک: مهدی نظری
شعر:مظاهر کثیری نژاد
- پنج شنبه
- 10
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 9:58
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مظاهر کثیری نژاد
ارسال دیدگاه