اگر رزقِ من سامرایی نِمی شد
نصیبم مقامِ گدایی نِمی شد
.
اگر قابلیَّت نمی داشت قلبم
زِ چشمِ کریمت عطایی نمی شد
.
به اذنِ تو سَجّاده را پهن کردم
لبِ من که وا به دعایی نمی شد
.
یقیناً اگر مادرِ تو نمی خواست
دل من برایت هوایی نمی شد
.
اگر که ضَریحِ تو جلوه نمی کرد
زِ باغِ جَنان رونمایی نمی شد
.
شبیه جهنَّم جهان بود، اگر که
به نور رُخَت روشنایی نمی شد
.
تو در جامعه شَرحِ توحید دادی
که بی جامعه دل خدایی نمی شد
.
اگر آن زیارت نمی ماند از تو
دلِ عارفی کبریایی نمی شد
.
و هر سالِکی سیرِ کامل نمی کرد
اگر از تو این رهگُشایی نمی شد
.
کَلیمانه مدّاحیِ خود نِمودی
تو را بهتر از این ثَنایی نمی شد
.
شما مَهبطِ نورِ وحیِ اِلهید
بشر بی شما رَهنمایی نمی شد
.
شما معدنِ رحمت و گنجِ عِلمید
نبودید، دنیا که جایی نمی شد
.
چو ویرانه می شد، لَجَن زار می شد
یقین غیرِ ظُلمَت سرایی نمی شد
.
تو که بابِ ایمان و سِرِّ خدایی
خُدا می شدی، حَقَّت آیینه می شد!
.
نبودید اگر که پَناهِ خَلائق
از این تنگناها رهایی... نمی شد...
.
اگر در سَقیفه خیانَت نمی شد
به فرزندِ زَهرا جَفایی نمی شد
.
نمی شُد تَعارف به او جامی اصلاً
در آنجا چُنین ماجرایی نمی شد
.
خدایا چه می شد که از زَهر، قَلبَش
جوادی نمی شُد، رضایی نمی شد
.
به دنبالِ مرکب پیاده نمی رفت
اسیرِ مَسیرِ بلایی نمی شد
.
چُنین که شُده زخم پاهایش، ای کاش
دگر دختری پاحَنایی نمی شد
.
دلِ شب پیِ ناقه ای دَر بیابان
زِ سیلی شکسته، صِدایی نمی شد
.
دگر آبروی رُقّیه نمی رفت
اگر احتیاجش عَصایی نمی شد
.
شهادت نصیبِ اَئمّه شد امّا
یکی مثلِ آن کربلایی نمی شد
.
همه لااَقَل یک کفن داشتند و
تنی دَفن با بوریایی نمی شد
.
وَ یا پِیکری زیرِ پایی نِمی ماند
سَری قاریِ نِیزه هایی نمی شد
- شنبه
- 26
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 11:37
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا رسول زاده
ارسال دیدگاه