من ذکر بسم الله رحمن الرّحیمم
تصویر اسماءِ خداوند کریمم
.
من قل هو الله احد را رازدارم
یعنی علیِ عالی ام، ذکر قدیمم
.
من ذکر الله الصمد را عینِ معنام
عینِ خداوندِ علیمم، من علیمم
.
از کعبه راز لم یلد باید بپرسید
لم یولَدَش، خود پاسخی از آن حریمم
.
کفواً اَحد را فاطمه معنا نموده:
خَلقاً و خُلقاً چون علی خَلقِ عظیمم
.
همتای کوثر، کفوِ زهرای بتولم
أبتر سزاوار است بر خصمِ عقیمم
.
کِی زادگاه دیگران در کعبه باشد؟
من صاحب بیتُ اللَّهَم، رُکنم، حَطیمم(1)
.
من کعبه ام، من قبله ام، من عینِ ذاتم
میزانِ دین،یعنی شریعت را حریمم
.
من در رکوعِ خویش، مُحییِ زکاتم
مجریِ احکام خداوند حکیمم
.
آن حاکمِ شرعم که در وقت قضاوت
حتی برای دشمنان خود حلیمم
.
خود پادشاه عالمم، اما به زُهدم
این بس، که فرش کُلبه اَم، تنها گِلیمم
.
حتی برادرهای خود را منع کردم
زانچه به بیت المال باشد زرّ و سیمم
.
جانِ پیمبر هستم و نفسِ رسالت
سلطان عالم هستم و عبدالکریمم
.
من، آسمانِ بی ستون را آفریدم
من حاکم و جبریل در جنّت ندیمم
.
من سفره دار خلقت و کون و مکانم
رزق سماوات و زمین، بارِ عَمیمم(2)
.
کوه و در و دشت و دَمن یک گوشه چشمم
بر بادها فرش سلیمان، یک نسیمم
.
موسی عصا انداخت، کردم اِژدهایش
در طور سینا،یارِ موسای کلیمم
.
عیسی نفَس زد، مُرده را من زنده کردم
عالم شود إحیاء از عطرِ شمیمم
.
آتش به ابراهیم اگر بَرد و سلام است
نامِ مرا آورد، من قلب سلیمم
.
راه زمین، راه سما، راه کُراتم
تنها در عالم من صراط المستقیمم
.
بر لشگر پیغمبران، مولا منم من
بر احمد مختار چون سیبِ دونیمم
.
من اولین مؤمن به اسلامِ رسولم
خود در تمام کارها با او سهیمم
.
با نَصِّ پیغمبر امیرالمومنینم
تنها منم دارای این اسم عظیمم
.
من جانشینِ حضرت ختمی مآبم
داده ولایم را خداوند علیمم
.
اولاد معصومم، امامانِ مبینند
آری امامانِ مبین را هم زعیمم
.
حتی ولایت بر همه کفّار دارم
پس منکرانم را بخوان خصمِ لئیمم
.
کی میتوان شاعر کِشد پَر در حریمم
دستانِ من بنوشت ابیاتِ فخیمم
.
حق«لافتی الا علی» در شأنِ من گفت
در جبهه وحشت میکند دشمن ز بیمم
.
من پهلوان خیبر و بدر و حنینم
من قالعِ هر یل یلِ بازو ضخیمم
.
با جاهلیَّیت در ستیزم تا به آخر
من دشمنِ دیرینِ شیطان رجیمم
.
چشمان اهل فتنه را من کور کردم
آرامشِ مَردم در اوضاعِ وخیمم
.
ابطالِ باطل میکنم، احقاقِ حق نیز
فاروقم و در این سِمَت دُرِّ یتیمم
.
هر منحرف را از رهِ خود بازدارم
تحریفِ دین را بر نمیتابم، قَویمم(3)
.
هر روز با کفر و نفاق و شرک در جنگ
هر شام، سفره دارِ أطفال یتیمم
.
دست خدا، چشم خدا، گوش خدایم
هر صحبتی باشد به هر جمعی، فهیمم
.
من دستِ مهدی میشوم روز عدالت
من قاسمِ کیفر ز جنّت تا جحیمم
.
عقبای من زهراست، دنیایم که پاشید
با فاطمه، صحرای محشر من قسیمم
.
در پیش من بازوی زهرا را شکستند
بستند پیشِ او دو بازوی حَجیمم
.
سیلی زنَم، آنکس که ناموسِ مرا زد
من ظلم دیدم وَز غم زهرا ظَلیمم(4)
.
من از مدینه تا نجف در انتظارم
تا صبحِ روز انتقام آنجا مقیمم
.
از کوفه تا شام است، هر روزم عزادار
شبهای جمعه کربلا خوانِ نعیمم
.
عالم بگِرید بر حسینِ من که گوید:
پُر غصه تر از قصۀ کهف و رقیمم
.
رأسِ بریده دیده کس، قرآن بخواند؟
من ناطقِ قرآن و مقتولِ خصیمم(5)
.
گودال بود و پیکرم زیر سُم اسب
من بودم و حالِ مناجات صمیمم(6)
.
تنها کلامم: یا غیاث المستغیثین!
این جانِ بی جان است، احسانِ قدیمم
.
(1)جای اجابت دعا درکعبه
(2)بارعام
(3)درست کننده و معتدل
(4)بسیارستمدیده
(5)دشمن لجوج
(6)خالص
- چهارشنبه
- 30
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 11:9
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمود ژولیده
ارسال دیدگاه