دلم شراره ی شمعی شده در انجمنت
صدای زخمی من وقف زخم های تنت
روا بود که ملایک برند سجده زعرش
بر آن حصیر که هنگام دفن شد کفنت
تو آن صحیفه ی صد پاره ای که بنوشتند
هزارو نهصد و پنجاه زخم بر بدنت
تو غرق بوسه ی پیغمبری ز پا تا سر
روا نبود زند چوب بوسه بر دهنت
تمام عمر، رضا بوده ای به زخم قضا
از آن رضاً بقضائک شد آخرین سخنت
به آتشِ دلِ پروانه های بی شمعت
که سینه سوختگانند شمع انجمنت
ترنج وار گریبان خویش پاره کند
هزار یوسف مصری ز بوی پیرهنت
تو هم نشین خدا در دلی زصبح ازل
همیشه در وطنِ دلﹾ خداست هم وطنت
تو بر هزار سلیمان کنی سلیمانی
روا نبود کُشَد سی هزار اهرمنت
قبول حضرتت افتد که سال ها میثم
زپاره های جگر، گل فشانده در چمنت
- چهارشنبه
- 6
- شهریور
- 1398
- ساعت
- 12:14
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
استاد حاج غلامرضا سازگار
 -(دلم شراره ی شمعی شده در انجمنت))
ارسال دیدگاه