او باش که نوک جداده اوخوردی آیۀ نور
روادی منزل اولا کوفه ده کول اوستی تنور
.
کسنده باشینی ویرمیشدی شمر چوخ زحمت
یاتوب کول اوسته یارالی باشیله چوخ راحت
.
یاتیدی کاش همیشه کول اوسته ای فریاد
که وورمییدی آغاج لبلرینه ابن زیاد
.
سالالا چون هر عزاده لباس آغلالار
نه اینکه صاحب عزا قولارینی باغلالار
.
بو ظلم بسدی بُلون کوفیان عزاسینده
یارالی باشینی قویدولار اوز عزاسینده
.
کسوک باشینا ایله حرمت ائتدی ابن زیاد
که چیخدی نه فلکه آه و ناله و فریاد
.
دئمه که شاه شهیدانه دوتمادیلار عزا
آناسی قتلگه ایچره عزا ایدوب برپا
.
بلالی باشی اولوب هر بلایه آماده
ولیک راحت اولوب بیرجه دیر ترساده
.
چو دیریدن چخادوب سالدیلار اونی دشته
قویولدی بزم شراب ایچره بیر قزل طشته
.
یزید کبریله چوخ ووردی خیزرانیله
او خیزران بویانوبدور حسین قانیله
.
نه خیزران که توکوب قان او لعل لبلردن
اوجالدی ناله و فریاد ارمنی لردن
.
مجوس و گبر و نصارا اولوب هامی محزون
دیدیله سؤیله یزیده، ندور گناهی بونون
.
او قدری ووردی او ظالم او نازنین باشی
که اولدی قانیله ممزوج طشته گوز یاشی
.
«ذلیل»ال گوتور اود دوتدی دفتر و خامه
حسین مصیبتی بالله یتیشمز اتمامه
- یکشنبه
- 24
- شهریور
- 1398
- ساعت
- 10:2
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مرحوم ذلیل تبریزی
ارسال دیدگاه