ابن زیاد از این که حضرت زینب،در آن جمع،این سخنان را به او گفت خشمگین شد و خواست او را مجازات کند اما عمروبن حدیث به او گفت:او یک زن است و می خواهی به خاطر گفتن چند جمله او را مجازات کنی،کسی،زن را به خاطر حرف ها و پرگویی هایش کیفر نمی دهد.
ابن زیاد نگاهی به حضرت کرد و گفت:از این که خانواده نافرمانت کشته شده اند، خدا دلم را خنک کرد.
زینب از این سخن برافروخت و فرمود:
"به جان خودم سوگند،تو بزرگ و سرورِ مرا کشتی،خانواده ام را انگشت نمایِ خلق کردی،شاخه شجره ی وجودم را بُریدی و ریشه ام را کَندی،حال اگر این سخنان دلت را خنک می کند،باشد".
ابن زیاد آن گاه رو کرد به حضرت سجاد (ع) و گفت:نامت چیست؟
فرمود:"من علی بن الحسین هستم".
ابن زیاد گفت:مگر علی فرزند حسین را خدا در کربلا نکشت؟!
حضرت فرمود:
"من برادر بزرگتری داشتم به نام علی که مردم کوفه او را کشتند".
ابن زیاد با بی ادبی این سخن امام سجاد را رَد کرد و گفت:خدا او را کشت.
حضرت آیه ۴۲ از سوره زمر را خواندند.این گفته ی حضرت برای ابن زیاد سخت بود و به او برخورد،بنابراین دستور داد تا گردنِ او را بزنند،اما حضرت زینب،امام سجاد را در آغوش کشید و فرمود:
"ای ابن زیاد!این همه خون از ما ریختی، هنوز برایت کافی نیست؟آیا کسی غیر از این برای ما مانده است؟!اگر بخواهی او را بکشی،مرا هم با او بکش".
امام سجاد فرمود:
"آیا نمی دانی که شهادت برای ما عادت شده است،و کرامت و لطفی که خدا به ما کرده همین شهادت است؟".
ابن زیاد به آن دو نگاه کرد و گفت:شگفتا!او را رها کنید.ببینید رَحِم و خویشاوندی چه می کند!او می خواهد همراه برادرزاده اش کشته شود.
رباب،همسر امام حسین،سرِ مقدس را گرفت،در دامانش قرار داد و آن را بوسید، آن گاه گفت:
"[واحسیناً فلا نسیت حسیناً_أقصدته أسنة الأعداء_غادروه بکربلاء صریعاً_لا سقی اللّه جانبی کربلا]".
ابن زیاد دید مردم به زمزمه و سر و صدا کردن افتادند،مخصوصاً پس از سخنان حضرت زینب.ترسید مردم علیه او اقدامی کنند،بنابراین،دستور داد اسرا را خیلی زود به ساختمانی که در کنار مسجد اعظم بود انتقال دهند.
مقتل مقرم،ص۳۹۱_۳۹۲
مقتل خوارزمی،ج۲،ص۴۲_۴۳_۱۳
منتخب طبری،ص۸۹
تاریخ طبری،ج۶،ص۲۶۳
لهوف،ص۹۱
کامل ابن اثیر،ج۴،ص۳۴
تذکرةالخواص،ص۱۴۸
- چهارشنبه
- 3
- مهر
- 1398
- ساعت
- 10:44
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه