تنها قبیله‌ای که به عالم زبازدند
این چارده ستاره‌ی در رفت و آمدند
هم‌شأن این عشیره کسی را ندیده‌ام
اینها فقط به قدّ خداوند هم‌قدند
از آستان حضرتشان پر نمی‌کشم
فیض‌اند و تا همیشه‌ی تاریخ ممتدند
مشهد، نجف، مدینه و کرب و بلا یا
هرجا مکان کنند بهشت مؤکّدند
شکر خدا که شیعه‌ی این خانواده‌ام
شکر خدا که فال مرا با رضا زدند
این قوم عاریات زبانش رضا رضاست
بیچاره‌ی عنایت سلطان مشهدند...
دل تا قیامت از پی این قافله اسیر
این قافله «محمّد و آل محمّد»ند
آهو شدم دوباره به دربار می‌روم
تا ضامنم شود به دیدن آن یار می‌روم...
- شنبه
- ۱۳
- مهر
- ۱۳۹۸
- ساعت
- ۱۹:۷
- نوشته شده توسط
- علیرضا گودرزی
- شاعر:
-
علی اشتری
ارسال دیدگاه