سیرتش نه در حقیقت صورت دنیایی‌اش
ماه را شرمنده‌ی خود می‌کند زیبایی‌اش
می‌چکد نهج البلاغه از لب پایینی‌اش
می‌چکد آیات قرآن از لب بالایی‌اش
لحظه لحظه خیر او حتماً به مردم می‌رسد
آن کسی که«جامعه» بوده دم لالایی‌اش
«جامعه» «عجِّل فرج» به‌به چه تلفیقی شده‌ست
نسبت فرزندی‌اش با نسبت بابایی‌اش
سیزده دیگر برای هیچ کاری نحس نیست
یازده در ذکر بالا می‌رود کارایی‌اش
نوکر اربابم و یک بخش از آقایی‌ام
ریشه دارد بی برو برگرد در آقایی‌اش
طعم توحید و امامت را به هم آمیخته
نیمه‌ی مکّی او با نیم سامرّایی‌اش
هرقَدَر که خسته باشی بعد از آن دیوارها
روبراهت می‌کند یک استکان از چایی‌اش
از حرم برگشته می‌داند که وقت بازگشت
چایی دوم دوچندان می‌شود گیرایی‌اش
چون که تنها می‌روی هرگز به سامرّا نرو
چون خجالت می‌کشد تنهایی از تنهایی‌اش
- شنبه
- 20
- مهر
- 1398
- ساعت
- 20:13
- نوشته شده توسط
- TzwSVsOw
- شاعر:
-
مهدی رحیمی زمستان
ارسال دیدگاه