به غمزه ای بنما مست،هوشیاران را
به یک نظر بنما قبله ، کافرستان را
فلک مطیع تو ای حاکم قضا وُ قدر
چنانکه گوی بَرَد امرْ ، چوب چوگان را
امیر کاخ دیانت،عزیز مصر وجود
سزد که سجده کنم شهریار ایمان را
فدای آن رخ دلجو، وُ زلف عنبر بو
بکش نقاب ز رو ، جلوه ده گلستان را
غلام آن کفِ پایم که زائرت شده است
که خاکروب حرم کرده ایم مژگان را
غبار روی ضریحت به سخره میگیرد
جلالُ حشمتُ دارائیِ سلیمان را
چو کلب پوزه بسایم به درگهت سلطان
به هر کسی ندهند این مقام شایان را
نبود واژه در خور میان الفاظم
ببخش طفل نوآموز این دبستان را
- یکشنبه
- 21
- مهر
- 1398
- ساعت
- 20:7
- نوشته شده توسط
- علیرضا گودرزی
- شاعر:
-
رضا بیگی
ارسال دیدگاه